Bo marzeń trzeba sobie namarzyć

Od kiedy pamiętam, zawsze marzyłam o tym, żeby mieszkać w małym domu w górach. Takim z bali, przepełnionym zapachem drewna i świeżo upieczonego chleba, ze skrzypiącą podłogą i dużym kuchennym stołem, pośrodku którego w wazonie stoją polne kwiaty.

Uwielbiam to uczucie, kiedy to wczesnym rankiem, gdy reszta domowników otulona pierzyną smacznie śpi w swoich łóżkach, wychodzę z kubkiem gorącej kawy na dwór. Ta cudowna cisza uśpionego jeszcze świata, a chwilę potem rześkie przebudzenie, jakie funduje zimny podmuch wiatru niosący zapach mokrych od rosy traw.  To niewiarygodne poczucie wolności i niezależności. Radość z bycia blisko przyrody, z bycia jej częścią.

A, że tym, co w swej prostocie piękne lubię się dzielić, bo to radość sprawia mi ogromną, w mojej głowie zaświtał pomysł, że może by tak jakaś agroturystyka, albo co? Przyjmowanie gości, zatroszczenie się o to, aby dobrze, a zarazem zdrowo sobie podjedli, wypoczęli i w świeżej, wykrochmalonej pościeli wyspali, to cel godny poświęcenia.

No i tak sobie myślę, że może kiedyś, za te kilkanaście lat, kiedy to synowie wydorośleją mi nieco, a mąż klawiaturę na emeryturę wyśle, to zmyknę sobie gdzieś tam hen w połoniny i zaproszę Was do siebie.

Do tego zaś czasu, dom swój budować tu w dolinach będę, ciesząc się każdego dnia z tego, co mam  i dbając, najlepiej jak potrafię o tych, bez których marzeń bym takich nie miała.

Takie są moje marzenia, a czy teraz i Ty opowiesz mi o swoich?

uściski,
b.