Nowe sny, czyli o dużych zmianach w moim życiu zawodowym

Tak już mam, że aby czuć się dobrze z sobą, z tym, czym się zajmuję i z Tymi, którzy po drugiej stronie, wszystko musi być czarno na białym, otwarcie, szczerze, bez ściemy, tak po prostu.

Z tego właśnie powodu naszła mnie ogromna potrzeba, aby napisać Wam, jak się sprawy mają, co słychać na Uniwersytecie i czemu na stronie nie wisi jeszcze zaproszenie na nową wyprawę.

Historia jest nieco bardziej złożona, ale obiecuję – napiszę najprościej jak umiem.

Pozwólcie jednak, że rozpocznę od pytania – Czy zdarzyła Ci się w życiu taka sytuacja, że poczułaś niesamowicie silną, wewnętrzną potrzebę, aby COŚ zrobić, bo w przeciwnym razie wybuchniesz, zwariujesz, rozpadniesz się na kawałki – jak zwał tak zwał? Co więcej, mimo że żołądek do gardła podchodził, nogi ze strachu się uginały, a rozum zaczynał racjonalizować i spać nie dawał, w Tobie rodziło się coraz mocniejsze przekonanie, że TERAZ albo NIGDY!

Ja dokładnie coś takiego w ostatnim czasie przeżyłam – niesamowite doświadczenie!

No i stało się….

Po 10 latach pracy w międzynarodowej korporacji, bycia panią od HR’u, zdecydowałam, że daję nogę i uciekam do tego, co sercu bliskie, co czuję i kocham i czemu swój czas chcę poświęcić – daje nura w naturę. Od teraz będę panią od przyrody, odpoczynku i gór! No i może jeszcze trochę od rozwoju:)

Jak każda życiowa decyzja, tak i ta pociągnęła za sobą nieco konsekwencji, sporo wyzwań i cały ogrom nowych tematów do ogarnięcia.

Kiedy ilość papierów, dokumentów i innych pism do przygotowania, zaczyna mnie przytłaczać i przerażać, mówię sama do siebie: „sorry bejbe, ale nikt nie obiecywał, że będzie łatwo” – pionizuję postawę i dalej przedzieram się przez gąszcz biurokracji i przepisów. Wierzcie mi, samozaparcie trzeba mieć duże, aby ustawodawstwo i przepisy dotyczące organizacji turystyki zrozumieć i przełożyć na język zwykłych śmiertelników.

I tak oto, bez względu na pogodę, nastrój, sytuację polityczną i domową – działam:) Każdego dnia, małymi kroczkami, ale do przodu.

Na wszystko jednak potrzeba czasu, zarówno mojego, jak i pań w urzędach. Dlatego z serducha chciałabym Was poprosić o chwilę cierpliwości.

Nie macie pojęcia, jak bardzo nie mogę się już doczekać kolejnych spotkań z Wami, naszych wygłupów, ubłoconych butów i wspólnego rysowania pięknych wspomnień. Jednakże pewnych kwestii czy terminów nie jestem w stanie przeskoczyć. Czas ten wykorzystam, aby jak najlepiej przygotować się do nowej roli, nowych podróży w nieznane, do zarażania Was wizją, że przez życie nie warto pędzić, że zdecydowanie więcej frajdy daje uważne wędrowanie z plecakiem pełnym żywiołów, pogody ducha, wiary w siebie i swoje możliwości.

Ufffff, napisałam to….a teraz jeszcze tylko kliknąć „Opublikuj” i już……

Poszło!!!

Ściskam Was mocno,
b.

P.S. Nie będę ukrywać, że byłoby mi szalenie miło, gdybyście w tym nowym dla mnie czasie, w nowej rzeczywistości, były blisko, raz na jakiś czas napisały mailika czy komentarz pod wpisem. Teraz waszych motywacyjnych kopników potrzebuję jak nigdy dotąd.